Kunstlicht 99  bezoekt op 11-09-20

de Edelhertroute

Een man bidt tot God of hij de loterij mag winnen. Trekking na trekking gaat voorbij zonder winst. Met steeds grotere radeloosheid blijft hij bidden. Het mopje eindigt met een wanhopig antwoord van God: ‘Je moet wel een lot kopen!’( VK 29-09-20).

We weten dat het slecht gaat met de planeet en dat dichterbij in ons land de biodiversiteit enorm terugloopt. We praten er oeverloos over met elkaar, we moeten fossielvrij worden, maar wat doen we er aan?

Laat nu Landschap van Allure met kapitaal van de provincie dankzij de verkoop van het fossiele (!) Essent de Beerze en Heerenbeekloop weer laten meanderen en aan de oevers flinke stroken inrichten voor natuur, vol kruiden en insecten, compleet met paddenpoelen. Dromend dat edelherten op station Boxtel uitstappen en verlangend naar station Best langs deze groene gronden lopen, noemen we die de Edelhertenroute en leggen we op regelmatige afstanden beschutte plekken aan waar edelherten rustig kunnen herkauwen en hun dorst kunnen lessen.

Om dat den volke te verkopen trekt men de parallel met recreanten; wandelaars die met hun stokken indrukken als viervoeters achterlaten en fietsers die op hun Gazelle al dan niet E-, de karresporen volgen. Stappende wandelaars en trappende fietsers hebben ook rustplekken nodig, een bank met aantrekkelijke elementen in de buurt die hun denken inspireren

Ontginningsweg door Stijn van Brunschot

Op basis van ideeën uit het verleden heeft de mens drastisch ingegrepen in zijn eigen habitat, de landschapsarchitect maakt ons daarvan bewust door in cortenstaal verkavelingen van ooit met de huidige te vergelijken. Met humor brengt hij de wens naar vroegere schaal en biodiversiteit weer terug. Het bordje huidig is in een handomdraai te veranderen in toekomstig maar zo gemakkelijk gaat dat niet.

  Wolk en vogels door Huub Thorissen

We kunnen wel klagen dat de kunst wordt achtergesteld ten opzichte van veel belangrijker want tastbaarder zaken als het voetjesbal en de hoogvliegerij onzer Koninklijke Luchtvaart Maatschappij- waar nu even de vaart uit is – maar Foto 2 laat zien dat kunst onmisbaar is en ook vredelievend kan opgaan in de natuur.

Het is even zoeken naar dit kunstwerk, eenmaal gevonden vlieg je mee met de wolken in het hemelblauw en fluit je met de vogels in de wolken.

Edele zetels door Marjolein Krijger. Foto Jan Janssen

In een knus hoekje van het parcours wachten als uit het struweel gekropen drie edelherten ons op. Zie hoe knap de kunstenaar in de cortenstalen hertenkop een uitdrukking van verbazing heeft gelegd, verbazing over het onverwachte maar toch veelvuldige bezoek. De wandelaar piekert met zijn stokken in de grond, achter hem zwaait een gewei als een paniekerige gedachte, de dame vouwt tevreden haar handen in haar schoot; ze lijkt blij met haar bruine vleugels.

Quadro door Jan de Hoogh.  Foto Jan Janssen

Eerder al zagen we dit Quadro waarmee de kunstenaar het perspectief van de beschouwer concentreert op het landschap binnen het vierkant.

Op de voorgrond is voor het bezoek het gras wat weggemaaid. Daarachter draagt een kraagje onkruid witte bloemen, de voorbode van het achterliggende veld dat aan de productie onttrokken is. Daar uiten de wild door elkaar opschietende planten hun vreugde dat ze met rust gelaten worden. Er steekt daarachter nog wel een bunder productiemais de kop op en wat lage tarwe; we zijn er nog niet!

De bomenrij aan de horizon ziet dit alles ongenaakbaar maar belangstellend aan.

Quadro is bij deze gelegenheid gevuld met de fine fleur van de Boxtelse Kunstenaarsvereniging Kunstlicht 99. Dit Tableau de la Troupe verleent het landschap de verlangde allure.

Het is schaamteloze overdrijving, natuurlijk, als je dit beeld met de Nachtwacht vergelijkt; dit is de Avondwacht van Kunstlicht 99 om 19.00 uur op 11 september van het jaar2020.

Kunstlicht 99, een zelfbewust en strijdvaardig gidslicht voor de burgerij, wil duidelijk vereeuwigd worden. Ze zijn allemaal aanwezig, het nieuwe lid, het lid speciaal voor deze keer, achteraan de vrienden en ondersteunende krachten. Zelfs het clair-obscuur vind je terug in de witte geknielde vrouwenfiguur rechtsonder. De kunstenaar zelf is in beeld, de armen over elkaar geslagen; het karwei is geklaard.

Dat mannetje dat daar vooraan in de lijst zit is de voorzitter. Uit alle gezichten spreekt blijheid maar ook verwachting. De voorzitter kijkt ogenschijnlijk zorgelijk, maar als je beter kijkt probeert hij zijn genoegen te verbergen. Nooit stond zijn vereniging zo duidelijk achter hem.

Ze staan allemaal, valt op, stil, doodstil als een groep edelherten die onraad ruikt even voordat ze op de vlucht slaat en in het bos verdwijnt.

We kunnen wel lid zijn van de Kunst van Brabant, de contributie betalen en vinden dat zij daar in Den Bosch voor ons maar met het provinciebestuur een betere positie van de Kunst moeten bevechten.

Of is het een idee – het is wel ons eigen belang – en masse en actief mee te doen?Op naar Den Bosch in volle galop, als een eensgezinde maar verontruste roedel Edelherten.

Frans Schweigmann